Auteur: Emma

“We zijn zo blij, Jesse heeft er een lief zusje bij!” Een dergelijke tekst zul je niet snel op een adellijk geboortekaartje aantreffen.

Eenvoud is troef bij chique geboorteaankondigingen: geen overbodige informatie of ‘leukigheden’, in het lettertype chevalier en vooral geen adellijke titels (dat mag dan wel weer bij huwelijksaankondigingen).

In Hoe heurt het eigenlijk legde Jort Kelder afgelopen week uit hoe de upper class aan de wereld mededeelt dat er een stamhouder geboren is, of er een zoon gaat trouwen.

Ik heb het onderdeel over de geboorteannonces uitgeschreven:

“Er zijn maar drie momenten dat nette mensen de krant behoren te halen. Tijdens de geboorte, de aankondiging van het huwelijk en natuurlijk: de dood.

Dat doe je maar op één plek: op zaterdag in de NRC Handelsblad. Daarin staan ze aangekondigd: de geboortes van de Annes en de Marie-Fleurs, de Aernouts en de Feijo’s. Want, zo heurt dat.

Het opstellen van zo’n annonce lijkt eenvoudig, maar moet wel aan een paar strenge regels voldoen. Wat zegt onze grote voorganger in de etiquette, Amy Groskamp-Ten Have over de geboorteaankondiging?

Geboorteaankondiging:

De advertentie waarmede een echtpaar kennis geeft van gezinsvermeerdering behoort sober en duidelijk te zijn en vrij van alle misplaatste buitennissigheid. Van zeer slechten smaak getuigen advertenties als: Vandaag ben ik geboren – Pietertje. Of: We hebben een zusje gekregen: – Puck en Koosje e.d.

Bron: Amy Groskamp-Ten Have, Hoe hoort het eigenlijk?

(slaat NRC open)
Annonce 1: de nazaat. U kondigt de geboorte van een kind aan, zo eenvoudig mogelijk, sober. En niet teveel bijvoeglijke naamwoorden. En dat levert een kleine advertentie op, eenvoudig. Scheelt millimeters – en dus ook geld en dat is ook heel netjes.

En dan het kaartje. Natuurlijk op handgeschept papier, weet u wel, met die rafelrandjes. In een letter chevalier, want dat is de letter die oud geld gebruikt.

Aernout is geboren, krijgt er een klein blauw strikje bij, natuurlijk met de hand. En dan de ouders maken dat bekend, die zeggen: Sweder en Féline van der Waals tot Heeswijk-Van Regteren, die hebben dus hun Aernout gekregen.

En wat valt op? Geen titels. Want adel gebruikt bij de geboorte de titel niet.

En dan het mijnenveld van de namen. Da’s altijd ingewikkeld, want wat kies je? Da’s bij oud geld eigenlijk helemaal niet zo ingewikkeld hoor. Want al generaties lang, eeuwenlang, hebben ze dezelfde namen in de familie: Sweder, Feijo, Theijo, noem maar op. Heel eenvoudig.

En misschien Olivier Aernout, dat zou ook best kunnen. Maar het kan misgaan bij een oudhollandse keurige naam als Emma. Ook daar kan het populair worden en is het op een dag Volendam.

En soms gaat het dan ineens pijnlijk mis, dat je denkt: “Hoe kán dat?” De familie Van Hövell tot Westerflier – heel erg netjes – die kondigen aan hier in De Telegraaf: “Met grote vreugde geven wij kennis van de geboorte van onze dochter en mijn zusje” – nou, daar gaat het dus al mis: teveel mededelingen – nou, naam volgt (Halina Aurelia Sophia Elna), “baron en barones Van Hövell tot Westerflier”.

Nooit de titel, niet in deze krant, geen bijvoeglijke naamwoorden. Ik vrees dat de schoonfamilie hier verantwoordelijk voor was.”

Een amusante drie minuten. Bekijk hieronder, of hier het fragment uit Hoe heurt het eigenlijk? (uitzending 6 december 2012, minuut 6.15 tot 8.50).