Waar andere mensen in de auto “ik zie ik zie wat jij niet ziet” spelen, of discussies voeren over het broeikaseffect, zagen F. en ik onderweg naar Parijs alleen maar voornamen in iedere kentekenplaat.
We fantaseerden over de namen die we onze (niet bestaande en voor zover we weten niet in aantocht zijnde) Franse kinderen zouden geven. Een Amélie, Elodie of andere *ie naam, in elk geval.
In de rij voor de attracties bij Disneyland luisterden we met argusoren (ja, ja, ogen, maar dan anders) naar hoe het kakkerige NL stel voor ons hun drie aanbiddelijke zoontjes noemde. Quirijn, hoorden we. En ondanks onze onbeleefde afstand tot de andere twee kereltjes moesten we zelf verzinnen hoe zijn twee broers heetten. Olivier en Maurits, vonden we.
Overal stonden huur-wandelwagens geparkeerd, die alleen te identificeren waren door de naam die op een papiertje in het naamkaartplasticdingetje gestopt kon worden.
Dat Koen Wauters zijn zoon Nono noemt, is tot daar aan toe, maar Nil?
Tot onze schrik bleek de Ralph Lauren in La Vallée Village Outlet Shopping ineens gesloten tot november, dus we zijn overgestapt op een dochter Cacharel en een zoon Armani. Dat u het maar weet.
