Ik vind namen als Naomi (althans, op zijn Amsterdams: Noomie of ook wel Naaa-yooa-mie) echt vreselijk, maar kan dat nooit zo mooi omschrijven als Merel Roze eerder deze week:
De hoogblonde vrouw reed me bijna van de sokken toen ze haar luxe terreinwagen met veel geweld dwars over de stoep parkeerde. Gehaast en onaangedaan door mijn verwensende blik liet ze haar twee jonge kinderen uitstappen, voordat ze tikkend op haar hakken de Turkse supermarkt inging. Bij de kassa zagen we elkaar weer.
“Naooomi!