Groot gezin: de 20-koppige familie Ionce

13 antwoorden op “Groot gezin: de 20-koppige familie Ionce”

1. Jeetje, achttien. En dan vooral dat rijtje vanaf 1997, elk jaar een… Dappere vrouw, die Livia. Wel aardige namen.

   Als je dan van de grote gezinnen bent: in het oktobernummer van de Margriet met als thema 10 stond een gezin met tien kinderen, ergens in Flevoland. Met ook best leuke namen ertussen: Gerda, Marijke, Jan Willem, Rolf, Irene, Emmy, Tjeerd, Rens, Jacqueline en Hielke.

   1. Ik kwam die Margriet (nr. 41/2010) net in een grote stapel tegen! Voor de volledigheid: de ouders zijn Bart (49) en Ada (48) Rengers. De kinderen zijn Gerda (22), Marijke (21), Jan Willem (20), Rolf (18), Irene (17), Emmy (16), Tjeerd (14), Rens (11), Jacqueline (10) en Hielke (8). Geen informatie over waarom de kinderen (in dit gelovige gezin) nou juist deze namen hebben gekregen.

2. Bjizonder! Over het algemeen leuke namen vind ik.
   18 kinderen…. ik zou dat niet overleven.

3. zij is vast niet misselijk en zo tijdens de zwangerschap! petje af hoor 😉

   1. Zeker niet! Kreeg ook tien kinderen ; maar het tiende was een limiet: voor het eerst buikpijn.
      Ik denk niet de leeftijd maar het aantal.
      Op de faculteit vroeger leerde ik dat een vrouw gemiddeld elf kinderen kan krijgen.

4. Oei, 18 maar liefst! Ik vind de namen wel wat hebben, hou wel van bijbelse namen als David en Naomi. Wel apart dat ze een Alexandra en een Alex hebben. Kan me zo voorstellen dat de eerste ook wel eens wordt afgekort tot…. uhh, Alex dus.

5. Ik ken iemand in Zeeland die uit een gezin van 22 kinderen komt, ook zonder een meerling er tussen…. Blijft bizar hoor. Zo’n vrouw is gewoon het meeste van haar tijd zwanger! En hoe geef je elk kind een portie aandacht?! Aan de ene kant veel respect, aan de andere kant nogal kortzichtig om te denken dat je van God niet je nuchtere verstand mag gebruiken als het om geboorteplanning gaat…

   David, Naomi, Miriam, Aaron erg mooie en lekker veilige namen!

6. David en Aaron vind ik heel mooi!

7. Als je het aankan en het is je eigen keuze, om God op deze manier te eren, is er toch niets mis mee?
   Mijn grootste vreugde ligt ook in mijn kinderen , en daar is absoluut geen dwang bij.

   En nieuwschierig naar de namen?

   Micha ,Moses, Yoram, Sifra, Jered, Naara, Terah, Anani, Chaya, Kenan, ElJah,
   Luca, Sterre , en Quincy.

8. Ik ben het tiende kind uit een groot gezin. Meer dan 20 jaar lang was mijn moeder bijna voortdurend zwanger. Tot enkele jaren geleden heb ik gezegd dat het geweldig was dat grote gezin, en als iemand daar enthousiast over was dan glimlachte ik wat en ging mee in hun enthousiasme. Dat is aan het veranderen en vandaag wil ik dat eens gezegd hebben.
   Zeker, het heeft positieve kanten, zoveel broers en zussen. Er was altijd wat te doen en ik heb veel familie waar ik goed mee overweg kan. Ik heb bepaalde sterke kwaliteiten ontwikkeld en ik heb geweldige herinneringen aan leuke vakanties samen.
   De laatste jaren is me echter duidelijk geworden dat er een andere kant is aan dat enorme gezin en wordt me meer en meer duidelijk wat het voor mij betekent om daarin groot te zijn geworden.
   Het gebrek aan aandacht van mijn ouders is mij zwaar opgebroken. Tot mijn 20ste plaste ik elke dag in mijn bed. Verdrietig, angstig en eenzaam viel ik ‘s avonds in slaap, in elkaar gedoken als een baby’tje in de baarmoeder. Op school zat ik als een bang vogeltje in de schoolbank, waar ik dagelijks het getreiter van mijn klasgenoten over me heen moest laten komen. De leraren deden niets, integendeel. Daarvan kreeg ik ten overstaan van alle klasgenoten slaag met de lat. Ze zouden wel even een man van mij maken. En mijn ouders? Die stonden machteloos aan de kant. Ik durfde thuis ook niks te vertellen omdat ik bang was dat ik nog meer straf zou krijgen.
   Voor mijn broers en zussen is “de andere kant van het verhaal” onbespreekbaar. Als ik heel voorzichtig vraag naar hoe het er vroeger aan toe ging, hoe zij dat hebben ervaren, krijg ik meestal de reactie: “Je moet daar niet zo in graven, dat is verleden tijd, laat dat toch rusten”. En dat heb ik ook altijd gedaan, ik heb het verdriet, het gemis, de eenzaamheid altijd weggestopt als iets dat niet bestond. Zing, bid, fluit en werk, dan ga je je vanzelf beter voelen. Maar dat lukt niet meer. De pest is dat ik er nu, 60 jaar oud, dagelijks mee word geconfronteerd. Ik ervaar de wereld als een onveilige plaats waar ik steeds aan het kortste eind trek. Constant ben ik op mijn hoede om de juiste dingen te doen en te zeggen, en juist dat maakt dat ik vaak domme of onzinnige dingen zeg. Dingen, waar ik me dan achteraf enorm vervelend over voel. Als iemand een probleem heeft moet ik mijn tong afbijten om niet mijn hulp aan te bieden. Ooit, en lange tijd, was dat de enige manier om een beetje aandacht en genegenheid te krijgen. Leer dat maar eens af.
   In bed lig ik ’s nachts uren wakker te woelen en te draaien. Herinneringen komen en gaan, de ene zweetbui na de andere. En anders lig ik er wel van te dromen.
   Vertel mij niet dat een groot gezin het grootste goed is op aarde. Voor mij was het tegelijkertijd een verschrikking, en dat is het nog steeds.
   Ik. Een van 16

   1. Heftig hoor. Rot voor je dat je niet gezien werd. Ik wens je alle goeds toe en hoop dat je je beter gaat voelen.

   2. Lieve ,

      Het beste is alles op te schrijven.
      Wie weet maak je er een boek van.
      Ga naar een online schrijfshop eventueel na al je notities
      Wie weet wordt het je hobby.
      En zo is alles weg uit je hoofd, krijg je ruimte voor een nieuwe evolutie.
      Het is zonde van je mooie leven.

      Liefs van een generatiegenote.

9. Pingback: Bergoglio berispt publiekelijk een vrouw met 8 kinderen als onverantwoordelijk en zegt dat Christenen niet moeten kweken als de konijnen | De Valse Profeet

Reacties zijn gesloten.