In de jaren zeventig werd het in sommige gezinnen gewoonte om de ouders niet alleen te tutoyeren, maar ook bij de voornaam te noemen.
Dat gebruik is nooit echt ingeburgerd geraakt. De meeste mensen die ik ken hangen er zo’n beetje tussenin: ze zeggen wel ‘je’, maar gebruiken een aanspreektitel als pa/ma/papa/mama als ze met hun ouders praten.
[poll id=”21″]
Als je geen u/jij/pa(pa)/ma(ma)/naam zegt tegen je ouders, wat is dan nog ‘anders’?? Ik kan niets bedenken..
Ik vind het zelf raar om je ouders bij de naam aan te spreken. Er is maar een persoon op aarde die je mama kan noemen en hetzelfde geldt voor papa, dus voor mij is het meer dan logisch om ze ook zo aan te spreken. Als vriendinnetjes vroeger hun ouders bij de naam aanspraken, had ik altijd het idee dat ze tegen hun oppas spraken, omdat ze geen papa/mama zeiden hihi.
Vader/moeder, heit/mem en allerlei gezellige koosnaampjes… (uit de vriendenkring: Pieps, Dad en Oe).
en vergeet “ons mam” en “ons pap” niet!
En als ik me niet vergis, noemden mijn vader en zijn broers en zussen hun ouders ‘pa’ en ‘moe’.
Koosnaam voor mijn moeder: maupie… hoe die er in is geslopen? Geen idee!
Heit of mem. In het Fries is het gebruikelijk dat je dan het tutoyeren ontloopt in een zinscontructie, zoals bijvoorbeeld: “Wol heit hjoed ek mei?” (Wil jij vandaag ook mee, papa?)
Dat kan natuurlijk ook nog! Jammer dat ik zo weinig van Fries (en andere Nederlandse talen) weet om zulke opties standaard toe te voegen 🙁
Een oud buurmeisje van me (nu 13) noemt haar ouders altijd bij de voornaam als ze de aandacht wil trekken, dat vond ik altijd erg grappig 😀
En ik vind het zo leuk dat de kinderen van zanger Jan Rot hem vader noemen.
Ik vind t raar om je ouders bij hun voornaam te noemen. Ik zei altijd Pap en Mamma
Anders kan zijn dat je geen jij zegt. Mijn oma wilde altijd dat ik de naam of “aanspreektitel” gebruikte. Bijvoorbeeld: “wil mama mij de boter even aangeven?” Ik vond dit verschrikkelijk, want soms krijg je daar heel kinderachtige zinnen van.
Echt? Haha daar had ik inderdaad niet aan gedacht. En wat Marinka zegt, vader en moeder kan natuurlijk ook. Dat zei mijn vader (nu 55) vroeger altijd tegen zijn ouders. Geloof dat dat nu niet meer zo veel voor komt.
Heb wel een nichtje van een jaar of 17 die haar ouders met u aanspreekt, maar die heeft dan ook een hele strenge vader.. Die tolereert van niemand jij heb ik het idee 😛
Mijn ouders moesten ook U zeggen tegen hun ouders. Dat was toen heel normaal. Maar ik zei altijd Pap en Mamma
Dat is ook toevallig. Gisteren heb ik het hier met een vriendin over gehad.
Zij (jonge vrouw, eind 20) was helemaal ondersteboven van het feit dat ik mijn ouders en grootouders met ‘je’/’jij’ aanspreek en mijn oom en tante bij hun voornaam noem. Haar zoon moet haar en haar man met ‘u’ aanspreken en de ooms/tantes met ‘oom’ of ’tante’.
Mijn ouders/grootouders/oom en tante vinden dat erg afstandelijk, daarom doe ik het niet. En mijn nichtje hoeft mij op haar beurt ook echt geen ’tante’ te noemen zodra ze kan praten.
Mijn vriend noemt zijn vader bij de voornaam en zijn moeder noemt hij ‘ma’ of wanneer hij iets van haar gedaan wil krijgen: ‘moeders’.
Ook wij hadden het hier laatst over, maar dan met mij in de rol van je vriendin : ook ik laat mij als jonge moeder door mijn zoontje u noemen. DAt vind ik een kwestie van beleefdheid. Net als met 2 woorden spreken trouwens, dus “ja mama” als ik iets vraag of zo.
En de discussie met mijn vriendin ging er dus over dat ik wilde dat mijn zoontje haar met ‘u’ aanspreekt en zijn wil dat niet.
Tegen mijn moeder zeg ik jij/je of ‘mam’. Mijn vader spreek ik aan met jij/je of zijn voornaam. Hoe het zo gekomen is dat ik mijn moeder Mam noem en mijn vader bij zijn voornaam, weet ik ook niet precies; het is in de loop der jaren er gewoon ‘in gegroeid’. Vroeger zei ik altijd ‘mama’ en ‘papa’, maar dat gebruik ik alleen nog maar als ik iets van ze gedaan wil krijgen.
Mijn broer heeft trouwens hetzelfde: Mam voor onze moeder en mijn vader bij zijn voornaam.
ik zeg zelf papa en mama, je en jij. Mijn man noemt mijn ouders moeder *voornaam* en vader *voornaam*. Dit is zo gekomen omdat we vroeg verkering kregen en zowel pa/ma als de voornaam niet goed voelde. Mijn moeder kwam met deze grappige oplossing.
Ik noem mijn schoonouders of bij hun voornaam of pa/ma
Ons zoontje van 2 heeft een tijdje geleden ontdekt dat wij ook voornamen hebben. Meestal zijn we gewoon papa en mama, maar als hij verdrietig is of om een andere reden een dwingend beroep op ons doet, zijn we opeens “papa Pietje” en “mama Kaatje” (maar dan met onze echte namen ;-)). Erg schattig, ben benieuwd hoe lang deze fase duurt. Ik zou niet willen dat hij ons in de toekomst met alleen onze voornamen gaat aanspreken.
Ik zelf noem mijn ouders “pap” en “mam”, mijn man de zijne “papa” en “mama”, en we tutoyeren ze. Onze schoonouders spreken we met hun voornamen aan.
Ik noem mijn ouders ook pap en mam en je en jij. In gesprekken met anderen is dat wel eens lastig, want hoe noem je ze dan als je over ze spreekt? ” mijn vader” bijvoorbeeld klinkt meteen zo tuttig, maar dan zijn voornaam gebruiken voelt gewoon heel raar. Hier in Brabant is het gebruikelijk te praten over “ons pap” en “ons mam”. Mijn opa en oma noemde ik altijd opa en oma, maar wel met u als aanspreektitel. Mijn ooms en tantes noem ik bij hun voornaam. En als grapje gebruik ik wel eens “tante”, maar dan wel op een liefkozende manier. Nu de meeste tantes ook oma zijn, is het ook wel grappig ze daar mee aan te spreken.
Als ik het tegenover anderen over mijn ouders heb, zeg ik meestal ‘mijn vader’ en ‘mijn moeder’.
Mijn opa spreek ik aan met ‘u’ en opa. Mijn ooms en tantes spreek ik aan met jij/je en hun voornaam.
Ik zeg ook je en jij tegen mijn ouders, maar hun voornamen gebruiken zou ik niet kunnen. Toch val ik weleens tegen ze uit, bijvoorbeeld als m’n moeder weer ‘ns zit te prutsen op de computer: “Nee, dat moet je zó doen!” Dan voel ik me toch wel verbaasd dat ze dat pikken.
En ik heb ook wel geleerd bij wie ik dat wel en niet kan maken. Want mijn oma aan moederskant zou het echt niet pikken om zo aangesproken te worden. Daar kan je sowieso alleen maar u tegen zeggen. Tegen mijn andere oma kan ik het zeggen, zoals ik het maar wil. Maar het lukt me niet om haar met je aan te spreken. Daar is ze gewoon te oud voor…
Toevallig hadden wij vorige week hierover een discussie met vrienden; ook zij zijn ‘kersverse’ ouders en we vroegen ons af hoe we onze kinderen aanleren hun opa’s en oma’s te noemen. Zelf zeggen we ‘je’ tegen onze ouders, maar ‘u’ tegen grootouders. Wij kwamen tot de conclusie dat we onze kinderen hetzelfde aan gaan leren… ons mogen ze ‘je’ noemen (maar wel papa/mama), maar grootouders en andere oudere mensen moeten ze ‘u’ noemen… Ouderwets? Misschien wel ja, maar wel respectvol (vind ik)…
Mijn vader en moeder spreek ik aan met ‘je’ en met mam/pap. Mijn broer en ik zeggen ook vaak mams tegen onze moeder. Onze opa en oma aan moederskant spreken wij ook aan met ‘je’, maar die willen dat ook, zij zijn nog niet zo oud. De opa en oma van vaderskant spreken wij wel aan met ‘u’, omdat die wat traditioneler zijn dan de anderen. Mijn schoonouders spreek ik ook aan met ‘je’ en hun voornaam. In het begin zei ik altijd ‘u’ want zo ben ik wel opgevoed, maar telkens zeiden ze dat ik toch echt ‘je’ moest gaan zeggen, dus vandaar dat ik dat nu doe na zo’n 5 jaar 😉 Mijn vriend zegt ook ‘je’ tegen mijn ouders en hun voornamen.
Ik spreek mijn ouders aan met je en papa/mama, als ik het over ze heb tegen anderen zeg ik altijd mijn vader/moeder, of gewoon papa/mama als het mensen zijn die mij en/of mijn ouders kennen.
Ooms en tantes spreek ik aan met u en oom/tante *naam*. Mijn oma sprak ik ook altijd aan met u en oma. Ik heb dit niet zo geleerd van mijn ouders, maar vind het gewoon respectvol en een beetje zo horen 🙂 Ben een beetje ouderwets misschien hihi.
De moeder van een vriendin vertelde ooit dat zij het over een moderne boeg wilde gooien in de jaren tachtig: haar kind moest haar maar bij de voornaam noemen. Maar haar man overtuigde haar: alleen dit mensje mocht haar mama noemen, en verder niemand. Toen was ze om :).
Mijn dochter mag je zeggen tegen de opa’s en oma’s, want respect zit niet in dat soort woorden, maar in daden (langs gaan, tekeningen maken etc.). Bovendien staan die mensen zo dichtbij, dat het raar zou zijn als ze tegen hen u zou moeten zeggen.
‘Lieve Beatrijs’ in Trouw gaf ooit aanstaande ouders met het twijfelpunt of hun kind u tegen hen zou moeten zeggen de overweging dat in deze samenleving steeds minder mensen met u aangesproken willen worden en dat het kind mogelijk alleen tegen de ouders u zou moeten zeggen.
Ik vind het nog heel normaal dat mijn kinderen volwassenen met “u” aanspreken. En dat doen ze ook. Of het nu opa, oma, oom,tante of de buurvrouw is. Dat zijn in mijn ogen gewone, beleefde omgangsvormen.
Mij noemen ze mama en “je”, Alleen mijn zoon van 18 noemt me “moeder” (vraag me niet waarom ;-))
Anders, als in een combinatie van alle andere opties.
Mijn ouders noem ik zowel papa/pap mama/mam als bij hun voornamen. Dit is onbewust zo gekomen en wij voelen er ons allemaal prettig bij. Je merkt wel dat je kiest hoe je ze noemt in verschillende situaties. Ik vind het ook prima als ons zoontje ons bij de voornaam noemt als papa/mama. Vooral toen ik jonger was vonden mensen het raar dat wij onze ouders ook bij de voornaam noemde. Nu hoor je het steeds vaker.
Mijn ouder noem ik pap en mam en spreek ik met je aan. Mijn oma noemde ik oom/ooms en sprak ik met u aan geloof ik. Mijn opa is al te lang overleden om dat nog te weten. En bij mijn andere opa en oma kwam ik (bijna) nooit.
Mijn oom/tante spreek ik nog steeds aan met tante…. en oom …. en tegenwoordig je en vroeger u.
Mijn dochter noemt haar echte oma en opa’s opa en oma en de nieuwe aangetrouwde opa en oma opa…. en oma…..
Mijn moeder noemde ik maatje, want ze was mijn ma en mijn soulmate. Mijn vader noem ik meestal pap maar ook wel bij zijn voornaam. Nu ik veertiger ben is hij natuurlijk mijn enige vader, maar ook als hij mijn vader niet was zou hij denk ik een soort vriend zijn. Dus vandaar dat het niet gek aanvoelt hem ook bij zijn voornaam te noemen.
Wij moesten vroeger alle volwassenen (inclusief ouders) met u aanspreken. Als we eenmaal wisten hoe het hoorde mochten we je/jij tegen mijn ouders zeggen. Als er volwassenen waren die zeiden ‘je mag wel jij zeggen’, zeiden mijn ouders: wij willen graag dat ze leren dat ze u moeten zeggen tegen volwassenen, dus we zouden het op prijs stellen als je ze dat ook laat doen. Nooit iemand die daar bezwaar tegen had.
Toen we tieners werden gingen we langzamerhand ooms/tantes ook je/jij en *voornaam* noemen.
Ik zeg papa of pipa en mam of mams
Ik noem mijn ouders pap en mam, behalve als mijn vader me niet hoort (wat nog wel eens gebeurt), dan roep ik hem bij zijn voornaam en dat werkt!
Mijn opa en oma van mijn moeders kant noemde ik met hun achternaam en die van mijn vader met hun voornaam. Als kind heb ik gevraagd aan mijn oma hoe ze heet en sindsdien noemde ik ze bij haar voornaam; oma Jans. De rest van mijn familie vond dat helemaal niks hoorde ik van mijn ouders, maar mijn oma zelf vond het prima 🙂
Ik heb altijd geleerd om u te zeggen tegen ouderen. Tenzij ze zelf zeggen dat het niet hoeft dan heb ik er nog steeds moeite mee. Mijn ouders noem ik nog steeds mama en papa maar ik zeg geen u tegen mijn ouders dat hoefde nooit. Ik vind het respectloos om ze bij hun voornaam te noemen. Het zijn geen vreemden. Je ouders hoor je gewoon mam/pap mama/papa te noemen vind ik. Gr Melissa
Hoezo respectloos?
Als dat gewoon normaal is in een gezin… plus je blijft toch niet eeuwen en constant in alle zinnen door papa en mama zeggen? Zij hebben ook een naam. Ik vind dat er niets mis mee is om af en toe af te wisselen.
Ik zeg wel papa en mama (in het fries dan) maar ik zeg ook wel eens hun voornaam. Vooral als ik het met anderen over hun heb. Dan blijf ik niet constant papa en mama zeggen. Papa zei dit, papa deed dat..? Nee hoor, gewoon Jan heeft dit en dat gedaan.
En vreemden noem je wel bij hun voornaam? Dat is apart! Dan zijn het geen vreemden meer lijkt me.
Mijn man spreekt zijn ouders (bijna) nooit rechtstreeks aan met pap of mam, maar zegt vaak iets in de trant van: Wat vindt de mam er dan van? Heel raar!
Soms zeg ik Pa en Ma tegen mijn ouders, maar mijn moeder wil liever dat ik ze bij de voornaam noem dus dat doe ik anders kijkt ze elke keer geergerd als ik dat niet doe. Als ik U zeg wordt ze alo helemaal gek. Van de kleinkinderen kan ze het beter hebben als ze U zeggen en Oma, maar Oma met de achternaam erbij zoals ik zelf vroeger deed dan weer niet, dan Oma met voornaam, dus bijvoorbeeld Oma Elly.
Zelf wil ik niet dat mijn kinderen me bij de voornaam noemen en ook dat ze u zeggen vind ik belangrijk.
Dus jouw kinderen zeggen u tegen jou en jij zegt je tegen je eigen moeder?
Ik zeg papa en mama. Mijn ouders hebben me geleerd u te zeggen. Ik was natuurlijk het enige kind dat u moest zeggen tegen zijn ouders, want in de jaren 70 kwam dat al niet meer voor. Mijn moeder noem ik allang geen u meer, mijn vader soms nog wel, omdat hij daar nogal op staat.
Mijn kinderen zeggen ook papa en mama, maar mijn dochter noemt ons meestal bij de voornaam. Is ze uit zichzelf mee begonnen. Vind ik prima. Papa, pap, pappie, pa, vader of gewoon Erik, ik luister er allemaal wel naar.