Paromita Sanatani vertelt in een Bulgaarse krant, de Sofia Echo, dat zij trots is op haar naam.
Alhoewel ik het altijd raar vind dat mensen trots zijn op hun eigen naam (alsof ze daar zelf enig werk aan hebben gehad?) ben ik wel altijd dol op het verhaal achter de naam.
Gelukkig vertelt ze in haar artikel hoe haar zoontje Oliver aan drie verschillende naamcombinaties op zijn geboortebewijs kwam.
Volgens haar (en ik denk dat dat waar is) zijn de Britten en Amerikanen erg liberaal als het om (nieuwe) voornamen gaat. Niet zo liberaal als Nederland (waar echt bijna alles is toegestaan), maar toch.
Toen Sanatani’s Duits-Indiase zoon in Groot-Brittannië werd geboren, hadden de verse ouders geen enkel probleem om hem als Oliver Sanatani Vlaytchev in te schrijven.
Echter, toen ze ook de Duitse nationaliteit voor hem aanvroegen, kregen ze daar te horen dat Sanatani niet als tweede naam mocht worden gegeven, omdat deze naam al als achternaam in gebruik is.
Ze moesten eerst bewijzen dat de naam een gebruikelijke voornaam is in India. Aangezien ze dat niet konden (het was immers moeders achternaam), lieten ze Sanatani als tweede voornaam vervallen.
Echter, toen ze naar Bulgarije verhuisden, werd de situatie nog complexer. Geen discussie mogelijk: de tweede naam van het kind moest Todorov zijn: vaders voornaam.
Het kind heeft nu dus drie naamvarianten op zijn geboortecertificaat.
Dit is geen specifiek Duitse of Bulgaarse kwestie, volgens Sanatani had een bevriend stel eenzelfde probleem bij het inschrijven van een Noorse naam bij de Belgische autoriteiten. Die kregen overigens uiteindelijk wél hun zin.
Ben erg benieuwd of deze kwestie ooit in (in elk geval) Europees verband gaat worden opgelost. Juist in dit tijdperk van digitalisering lijkt het me erg belangrijk dat ieder mens in ieder land met dezelfde naam door het leven gaat.