Als mensen niet zeker weten of een werkwoordsvorm op een -d of een -t eindigt, kiezen ze voor de zekerheid maar voor -dt. Meer is beter, en het staat een beetje chique, die twee letters achter elkaar.
Bij sommige voornamen hebben ouders een soortgelijk dilemma: is het nou Reinoud, Reinout of toch maar Reinoudt? Niet dat ik weet hoe het ‘hoort’ maar ik kan wel vertellen welke vorm het gebruikelijkst is.
Wie een snelle regel wil: ‘Als je het niet zeker weet, zet een -d op het eind.’ Het overgrote deel van namen die in Nederland eindigen op -dt, is in de -d vorm veel populairder.
- Allard
- Arnoud (Arnout is ook zeer gebruikelijk)
- Bernd
- Bernhard
- Brand
- Eckhard (Eckhardt is bijna net zo gebruikelijk)
- Engelhard
- Everhard
- Gerbrand
- Gerhard
- Hilbrand
- Hildebrand
- Hillebrand
- IJsbrand
- Leonhard
- Meinhard
- Reinhard (Reinhart en Reinhardt komen ook regelmatig voor)
- Roeland (Roelant is ook gebruikelijk)
- Sybrand
- Ysbrand
Er zijn een paar uitzonderingen, waarbij niet de -d, maar de -t vorm het meest in trek is:
- Aarnout (Aarnoud komt ook veel voor)
- Aernout
- Arnt (Arnd is bijna net zo gebruikelijk)
- Bent
- Ewout (Ewoud is bijna net zo gebruikelijk)
- Reijndert
- Reinout (Reinoud is bijna net zo gebruikelijk)
De enige Nederlandse naam waarbij de spelling met -dt de voorkeur heeft, is Rembrandt. Maar zonder Rembrandt Harmenszoon van Rijn was het anno 2011 gewoon Rembrand geweest, vermoed ik. Of was de naam, net als al die andere oude Germaanse namen, zo goed als uitgestorven geweest.
De meeste namen vind ik toch echt te ouderwets klinken, maar Rembrandt is toch wel een guilty pleasure 🙂
Waarom schreef Busken Huet “Het land van Rembrand” zonder de “t” ?
Chique schrijf je chic
klopt