Veel van onze grootouders hebben op hun geboortebewijs Johannes of Maria staan, maar we kennen ze als Jan of Marja.
De gewoonte een serie doopnamen te geven om vervolgens voor dagelijks gebruik een roepnaam te hanteren, is nog niet helemaal voorbij. Je ziet het in recente advertenties in de NRC, waar kleine Catharina’s zolang Kiki worden genoemd, of opa Cornelis keurig vernoemd wordt maar kleinzoon gewoon Kees heet.
Gereformeerde namen
In Zeeland – en in andere gebieden met relatief veel gereformeerde inwoners – gaat het nog weer anders. Ouders kiezen daar vaak voor traditionele Nederlandse of Zeeuwse namen en geven dan een moderne(re) roepnaam, die vaak niets met de officiële namen te maken heeft.
Mijn oma knipt de mooiste voorbeelden trouw voor me uit de PZC. Deze geboorteberichten zijn van 2010:
- Anna Pieternella: Eva
- Cornelia Willemina Laurina: Charlotte
- Elsa Berdina: Senna
- Jacomina Cornelia: Emma
- Jeannette Marianne: Juliette
- Louise Guusje: Madelief
- Adriaan Rien: Aron
- Arie Jan Jacob: Arjan
- Cornelis Nathanaël: Robert-Nils
- Gerbrand Jan: Ezra
- Jacobus Cornelis: Lucas
- Jan Andreas: Daniël
- Jan Jacob Andries: Julian
- Pieter Marinus: Jurian
Ik begrijp dat je geen zin hebt in stijve ouderwetse namen en de bijbehorende roepnamen. Maar er zitten roepnamen tussen waarbij ik liever de officiële naam zou hebben gedragen, geloof ik.
Zeeuwen in de zaal?
Heeft iemand hier Zeeuwse roots? Ik zou graag willen weten waarom ouders hun kind de beoogde roepnaam niet (ook) als officiële naam geven. Misschien is dat lastig voor de kerk als het om een niet-christelijke naam gaat, maar waarom kunnen Lucas en Daniël niet officieel zo heten?